BIULETYN PARAFIALNY PARAFII PW. ŚWIĘTYCH APOSTOŁÓW w CHWASZCZYNIE |
||
III NIEDZIELA WIELKANOCNA |
14.04.2013 rok |
Rok II nr 77 |
WYZNANIE WIARY CHRZEŚCIJAŃSKIEJ
WIERZĘ W ŚWIĘTY KOŚCIÓŁ POWSZECHNY (2)
Kościół – Lud Boży, Ciało Chrystusa, Świątynia Ducha Świętego
Kościół jako Lud Boży
Początkowo Bóg wybrał naród izraelski, jako swój lud, z którym zawarł przymierze i stopniowo go pouczał. Wszystko to jednak wydarzyło się jako przygotowanie do przymierza nowego, które miało być zawarte w Chrystusie. Chrystus ustanowił to Nowe Przymierze, to znaczy Nowy Testament w swojej krwi, powołując spośród Żydów i pogan lud, który nie według ciała, ale dzięki Duchowi zróść się miał w jedno. Kościół posiada następujące cechy (odróżniające go od innych ugrupowań świeckich i religijnych w historii):
-
jest Ludem Bożym: Bóg nie jest własnością żadnego narodu i nabył dla siebie „wybrane plemię, królewskie kapłaństwo, naród święty” (1 P 2,9);
-
człowiek staje się członkiem tego ludu nie przez narodzenie fizyczne, ale przez „narodzenie z wody i z Ducha” (J 3, 3-5);
-
zwierzchnikiem tego ludu jest Jezus Chrystus (namaszczony Mesjasz);
-
udziałem tego ludu jest godność i wolność synów Bożych; w których mieszka Duch Święty jak w świątyni;
-
jego prawem jest nowe przykazanie miłości. Tak jak umiłował nas sam Chrystus;
-
jest posłany, aby być solą ziemi i światłem świata (por. Mt 5,13-16);
-
jego celem jest Królestwo Boże, zapoczątkowane na ziemi przez samego Boga rozszerzające się i znajdujące w Nim swoje wypełnienie.
Kościół święty uczestniczy w trzech funkcjach Chrystusa: kapłańskiej, prorockiej i królewskiej i ponosi odpowiedzialność za posłanie i służbę, jakie z nich wynikają.
Kościół jako Ciało Chrystusa
Jezus włączył swoich uczniów do udziału w tajemnicy Królestwa w swoim posłaniu, w swojej radości i w swoich cierpieniach.
Jezus proponuje jeszcze głębszą komunię między Nim a tymi, którzy pójdą za Nim: „Wytrwajcie we Mnie, a Ja będę trwał w was … Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami” (J 15,4-5). Zapowiada także rzeczywistą komunię między swoim i naszym ciałem: „Kto spożywa moje Ciało i Krew moją, trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6, 56).
Przez Zesłanie Ducha Świętego komunia z Panem Jezusem stała się bardziej intensywna: „Udzielając bowiem Ducha swego, braci swoich, powołanych ze wszystkich narodów, ustanowił w sposób mistyczny jako Ciało swoje” (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 7)
Należy szczególnie podkreślić trzy aspekty Kościoła jako Ciała Chrystusa:
-
jedność wszystkich członków między sobą: „Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa. Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie” (Ga 3, 27-28)
-
Chrystus jest Głową tego Ciała: „Czy rozumiecie bracia, jakiej łaski udzielił nam Bóg, dając nam Chrystusa jako Głowę? Skoro bowiem On jest Głową, my jesteśmy członkami; jesteśmy człowiekiem, On i my … Pełnia Chrystusa: Głowa i członki. Jaka to Głowa i jakie to członki? Chrystus i Kościół” (św. Augustyn);
-
Kościół jest Oblubienicą Chrystusa: Kościół jest niepokalaną Oblubienicą niepokalanego Baranka (por, Ap 22,I7).
Kościół jako Świątynia Ducha Świętego
„Czym jest nasz duch, to znaczy nasza dusza, dla członków ciała, tym jest Duch Święty dla członków Chrystusa, dla Ciała Chrystusa, którym jest Kościół” (Św. Augustyn).
Duch Święty jest „Zasadą wszystkich żywotnych i rzeczywiście zbawczych działań w poszczególnych częściach Ciała” (Pius XII, enc. Mystici Corporis). Udziela On swojemu Kościołowi charyzmatów (darów) – zarówno tych nadzwyczajnych jak i prostych, zwyczajnych. Charyzmaty powinny być przyjmowane z wdzięcznością i wykorzystywane w miłości, będącej ich prawdziwą miarą (por. I Kor 12,13).
Bardzo ważne i konieczne jest rozeznawanie charyzmatów. Żaden charyzmat nie zwalnia z potrzeby odniesienia się do pasterzy Kościoła i do podporządkowania się tym, „którzy szczególnie powołani są, by nie gasić Ducha, ale doświadczać wszystkiego i zachowywać to, co dobre” (Sobór Watykański II), by wszystkie charyzmaty współdziałały dla „wspólnego dobra”.
Do Ludu Bożego wchodzi się przez wiarę i chrzest. „Do nowego Ludu Bożego powołani są wszyscy ludzie” aby w Chrystusie tworzyli „jedną rodzinę i jeden Lud Boży” (Sobór Watykański II).
Święty Leon Wielki poucza: „Wszystkim odrodzonym w Chrystusie znak krzyża nadaje królewską godność, namaszczenie zaś Duchem Świętym konsekruje ich na kapłanów. Wszyscy zatem chrześcijanie napełnieni Duchem i mądrością powinni być świadomi, że oprócz szczególnych zadań Naszego Urzędu przysługuje im godność królewska oraz udział w funkcji kapłańskiej. Cóż jest bowiem bardziej królewskiego niż to, że dusza potrafi kierować swoim ciałem w poddaniu Bogu! Cóż jest bardziej kapłańskiego, jak poświęcić Panu czyste sumienie i składać na ołtarzu nie skalane ofiary pobożności? ...”
(na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego)