BIULETYN PARAFIALNY PARAFII PW. ŚWIĘTYCH APOSTOŁÓW w CHWASZCZYNIE |
||
NIEDZIELA ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO |
31.03.2013 rok |
Rok II nr 75 |
Redakcja: Ks. Piotr Gruba i Młodzież
WYZNANIE WIARY CHRZEŚCIJAŃSKIEJ
WIERZĘ W DUCHA ŚWIĘTEGO
„Nikt … nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: Panem jest Jezus” (1 Kor 12, 3)
„Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze! (Ga 4, 6)
Wierzyć w Ducha Świętego oznacza wyznawać, że Duch Święty jest jedną z Osób Trójcy Świętej, współistotny Ojcu i Synowi i „z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę” (Symbol Nicejsko-konstantynopolitański).
Duch Święty działa z Ojcem i Synem od początku aż do wypełnienia zamysłu naszego zbawienia. Dopiero jednak w „czasach ostatecznych” zapoczątkowanych wcieleniem Syna, zostaje On objawiony i udzielony oraz uznany i przyjęty jako Osoba. Boski zamysł urzeczywistnia się w ludzkości przez wylanie Ducha Świętego jako Kościół, komunia świętych, odpuszczenie grzechów, zmartwychwstanie.
Duch Boży jest Tym, który objawia Boga, pozwala nam poznać Chrystusa, Słowo Boga, ale nie wypowiada samego siebie. Pozwała sam usłyszeć Słowo Ojca, jednak Jego samego nie słyszymy. Poznajemy Go, kiedy objawia nam Słowo i uzdalnia nas do przyjęcia go w wierze. Duch Prawdy, który odsłania nam Chrystusa, nie mówi „od siebie” (J 16,13). Ten, którego Ojciec posłał do naszych serc, Duch Jego Syna (por. Ga 4,6) jest rzeczywiście Bogiem, współistotnym Ojcu i Synowi, zarówno w wewnętrznym życiu Trójcy jak i w Jej darze miłości dla świata, jest od nich nierozdzielny.
„Duch Święty” jest imieniem własnym Tego, któremu oddajemy chwałę wraz z Ojcem i Synem. Pojęcie „Duch” jest tłumaczeniem hebrajskiego słowa Ruah, które przede wszystkim oznacza tchnienie, powietrze, wiatr. Gdy Pan Jezus zapowiada i obiecuje Ducha Świętego, nazywa Go „Parakletem”, co dosłownie oznacza „Ten, który jest wzywany przy czymś”, advocatus (J 14,16.26). Paraklet tłumaczy się zazwyczaj jako „Pocieszyciel”. Pan Jezus nazywa również Ducha Świętego „Duchem Prawdy” (J 16,13)
W listach św. Pawła znajdują się jeszcze inne określenie Ducha Świętego: Duch obietnicy (Ga 3,14), Duch przybrania za synów (Rz 8,15), Duch Chrystusa (Rz 8,11), Duch Pana (2 Kor 3,17), Duch Boży (Rz 8,9.14; 1 Kor 6,1l), a u św. Piotra znajduje się także określenie Duch chwały (1 P 4,14).
Katechizm Kościoła Katolickiego mówi o następujących symbolach Ducha Świętego:
-
woda, której symbolika oznacza działanie Ducha Świętego; w sakramencie chrztu św. jako znak nowego narodzenia (do życia Bożego), które jest udzielone w Duchu Świętym;
-
namaszczenie, jako znak sakramentalny oznaczający Ducha Świętego (znak sakramentalny bierzmowania);
-
ogień, symbolizujący przekształcającą energię Ducha Świętego (por. „języki z ognia” w dzień Pięćdziesiątnicy Dz 2,3-4);
-
obłok i światło, symbolizujące obecność Ducha Świętego (np. góra Przemienienia Pańskiego Łk 9,34–35);
-
pieczęć, jako symbol bliski symbolowi namaszczenia („pieczęcią swą naznaczył Bóg” J 6,27 Chrystusa i w Nim Ojciec nasz naznacza swą „pieczęcią” także nas 2 Kor l,22); wskazuje na niezatarte znamię namaszczenia Ducha Świętego w sakramentach chrztu, bierzmowania i kapłaństwa;
-
ręka, znak wszechmocnego wylania Ducha Świętego (np. w sakramencie bierzmowania); sam Mistrz nakładając ręce leczył chorych;
-
palec, który występuje w hymnie Veni Creator Spiritus jako „palec prawicy Ojca”, a Pan Jezus „palcem Bożym wyrzuca złe duchy”;
-
gołębica, która na koniec potopu (którego symbolika odnosi się do chrztu) powraca zwiastując gotowość ziemi do ponownego zamieszkania; po chrzcie Chrystusa Duch w postaci gołębicy spoczywa na Nim.
Duch Święty działa od początku w historii zbawienia. Jest Tym, „który mówił przez proroków”. Był obecny w stworzeniu świata (Rdz 1,2; 2,7). Bóg obiecuje Abrahamowi potomstwo jako owoc wiary i mocy Ducha Świętego (Rdz 18,1-15). W objawieniach Boga pozwalało się zawsze widzieć i słyszeć Słowo Boże równocześnie objawione i „zacienione” w obłoku Ducha Świętego. Nawet zapowiedzi Mesjasza w księgach prorockich ukazują się w relacji z Duchem Świętym: „Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni. I spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej” (Iz 1, 1-2).
Sam Chrystus rozpoczyna głoszenie Dobrej Nowiny, odnosząc do siebie fragment proroctwa Izajasza (Łk 4, l8-19). „Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę ...”
Święty Jan Chrzciciel nawet „już w łonie swej matki napełniony będzie Duchem Świętym, a Maryja poczęła Pana Jezusa „z Ducha Świętego”, który był obecny cały czas w jej życiu i posłudze.
Gdy nadeszła ,,pełnia czasu” całe dzieło Chrystusa staje się wspólnym posłaniem Syna i Ducha Świętego. Pan Jezus nie objawia w pełni Ducha Świętego, dopóki sam nie zostanie uwielbiony przez swoją Śmierć i swoje Zmartwychwstanie. Dopiero, gdy nadeszła godzina, w której Pan Jezus miał być uwielbiony, obiecuje On przyjście Ducha Świętego. Gdy więc powstaje „z martwych dzięki chwale Ojca” (Rz 6,4), daje Ducha Świętego, „tchnąć” na uczniów (por J 20,22). Od tej godziny posłanie Chrystusa i Ducha Świętego staje się posłaniem Kościoła: „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (J 20,21).
W dzień Pięćdziesiątnicy wypełnia się wylanie Ducha Świętego, który zostaje objawiony, dany i udzielony jako Osoba Boska. W tym dniu zostaje w pełni objawiona Trójca Święta. Przez swoje przyjście, które ciągle trwa. Duch Święty pozwala światu wejść w „czasy ostateczne”, w czas Kościoła, Królestwo już odziedziczone, ale jeszcze nie spełnione.
Duch Święty, jako dar Boży, udziela nam w nieskończonej miłości swojej mocy, dzięki której, jako „dzieci Boże” możemy przynosić owoce Ducha: „miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga 5,22-23).
Posłanie Chrystusa wypełnia się w Kościele przez działanie Ducha Świętego włączając nas, idących za Chrystusem do Jego komunii z Ojcem w Duchu Świętym. Duch przygotowuje ludzi, uprzedza ich swoją łaską, ukazuje im Zmartwychwstałego Pana, przypomina Jego słowa, otwiera umysły na zrozumienie Jego śmierci i Zmartwychwstania, uobecnia misterium Chrystusa, szczególnie w Eucharystii, aby pojednać ich z Bogiem i doprowadzić do komunii z Nim. Kościół jest posłany, aby głosić i świadczyć misterium komunii (wspólnoty) Trójcy Świętej.
Wielkie dzieła Boże, ofiarowane wierzącym w sakramentach Kościoła przynoszą owoce w nowym życiu, życiu w Chrystusie, życiu według Ducha.
„Jeśli jesteśmy w komunii z Duchem Świętym, to On daje nam powrót do raju, otwiera nam bramy nieba i czyni nas przybranymi dziećmi Bożymi. Dzięki Niemu możemy z ufnością nazywać Boga naszym Ojcem. On daje nam uczestnictwo w łasce Chrystusa i sprawia, że stajemy się synami światłości. On również jest zadatkiem przyszłej chwały”.
Św. Bazyli Wielki, Liber de Spirytu Sancto, 15,36: PG32,132
(na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego)