Redakcja: Ks. Piotr Gruba i Młodzież

WYZNANIE WIARY CHRZEŚCIJAŃSKIEJ

STAMTĄD PRZYJDZIE SĄDZIĆ ŻYWYCH I UMARŁYCH

„Po to bowiem Chrystus umarł i powrócił do życia,
by zapanować tak nad umarłymi, jak nad żywymi.” Rz 14, 9

Wniebowstąpienie Chrystusa oznacza jego uczestnictwo, razem z człowieczeństwem, w mocy i władzy samego Boga.

Jezus Chrystus jest Panem i dlatego posiada wszelką władzę w niebie i na ziemi. Jest Panem wszechświata (por. Ef 4,10) i historii i w Nim stworzenie osiąga swoje transcendentne wypełnienie.

Chrystus Pan jest również Głową Kościoła, który jest Jego Ciałem: „I wszystko poddał pod Jego stopy, a Jego samego ustanowił nade wszystko Głową Kościoła, który jest Jego Ciałem, Pełnią Tego, który napełnia wszystko wszelkimi sposobami” (Ef 1, 22-23).

Od Wniebowstąpienia zamysł Boży wchodzi w swoje spełnienie. Jesteśmy już w „ostatniej godzinie” (1 J 2,18). Już przyszedł zatem do nas kres wieków, już ustanowione zostało nieodwołalnie odnowienie świata i w pewien rzeczywisty sposób już w doczesności jest ono antycypowane: albowiem Kościół już na ziemi naznaczony jest prawdziwą, choć niedoskonałą jeszcze świętością.” (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 48).

Królestwo Chrystusa ukazuje światu swoją obecność przez cudowne znaki (Mk 16, 17-18), które towarzyszą głoszeniu go przez Kościół: „... Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły” (Mk 16,20).

Chrystus powiedział przed swoim Wniebowstąpieniem, że nie nadeszła inna godzina chwalebnego ustanowienia Królestwa mesjańskiego oczekiwanego przez Izraela (por. Dz 1, 6-7), które według proroków miało przynieść wszystkim ludziom ostateczny porządek sprawiedliwości, miłości i pokoju. Czas obecny jest więc czasem Ducha i Świadectwa (por. Dz 1,8). Jest on jednocześnie naznaczony utrapieniami oraz doświadczeniem zła, które nie oszczędza Kościoła i zapoczątkowuje walkę ostatnich dni (por. 1 J 2,18). Jest to czas oczekiwania i czuwania.

Od chwili Wniebowstąpienia ostateczne przyjście Chrystusa jest bliskie (por. Ap 22,20) i może wypełnić się w każdej chwili. Przyjście Mesjasza w chwale jest zatrzymane w każdej chwili historii do momentu uznania Go przez „całego Izrae1a”, którego część została dotknięta „zatwardziałością” (Rz 11,25) w „niewierze” (Rz 11,20) w Jezusa, święty Piotr mówi do Żydów: „Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone, aby nadeszły od Pana dni ochłody, aby też posłał wam zapowiedzianego Mesjasza, Jezusa, którego niebo musi zatrzymać aż do czasu odnowienia wszystkich rzeczy, co od wieków przepowiedział Bóg przez usta swoich świętych proroków.” (Dz 3, 19-21), a św. Paweł zauważa: „Jeżeli ich odrzucenie przyniosło światu pojednanie, to czymże będzie ich przyjęcie, jeżeli nie powstaniem ze śmierci do życia?” (Rz 11,15).

„Przed przyjściem Chrystusa Kościół ma przejść przez końcową próbę, która zachwieje wiarą wielu wierzących. Prześladowanie, które towarzyszy jego pielgrzymce przez ziemię, odsłoni «tajemnicę bezbożności» pod postacią oszukańczej religii, dającej ludziom pozorne rozwiązanie ich problemów za cenę odstępstwa od prawdy.” (KKK 675).

Największym oszustwem religijnym jest oszustwo Antychrysta, w którym człowiek uwielbia samego siebie zamiast Boga i Jego Mesjasza: „Dzieci, jest już ostatnia godzina, i tak, jak słyszeliście, Antychryst nadchodzi, bo oto teraz właśnie pojawiło się wielu Antychrystów; stąd poznajemy, że już jest ostatnia godzina” (1 J 2,18); „Któż zaś jest kłamcą, jeśli nie ten, kto zaprzecza, że Jezus jest Mesjaszem? Ten właśnie jest Antychrystem, który nie uznaje Ojca i Syna” (1 J 2,22).

Kościół wejdzie do Królestwa przez ostateczną Paschę, w której podąży za Chrystusem w Jego Śmierci i Jego Zmartwychwstaniu. Królestwo wypełni się więc przez ostateczny triumf Kościoła, a przez „zwycięstwo nad „zwycięstwo Boga nad końcowym rozpętaniem się zła (por. Ap 20, 7-10), które sprawi, że z nieba zstąpi Jego Oblubienica, Triumf Boga nad buntem zła przyjmie formę Sądu Ostatecznego po ostatnim wstrząsie kosmicznym tego świata, który przemija” (KKK 2853).

Chrystus jest Panem życia wiecznego. Jako Odkupiciel nabył prawo ostatecznego osądzenia czynów i serc ludzi. W ten sposób Ojciec „cały sąd przekazał Synowi” (J 5, 22). Nastąpi wtedy potępienie zawinionej niewiary, która lekceważyła łaskę ofiarowaną przez Boga. Przyjęcie lub odrzucenie łaski i miłości Bożej objawi postawa wobec bliźniego. Jezus powie w dniu ostatecznym: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych Mnieście uczynili” (Mt 25, 40). Przez odrzucenie łaski w tym życiu każdy osądza już samego siebie.

„W dniu sądu na końcu świata Chrystus przyjdzie w chwale, aby doprowadzić do ostatecznego triumfu dobra nad złem, które w historii, jak pszenica i kąkol, rosły razem.

My chrześcijanie, tak bardzo oczekujemy Jego przyjścia. Dlatego modlimy się, szczególnie podczas Eucharystii, by przyśpieszyć powrót Chrystusa mówiąc do Niego: Przyjdź Panie!” (1 Kor 16,22)

(na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego)