Redakcja: Ks. Piotr Gruba i Młodzież

WYZNANIE WIARY CHRZEŚCIJAŃSKIEJ

„... I W JEZUSA CHRYSTUSA, SYNA JEGO JEDYNEGO, PANA NASZEGO”

„Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo” (Ga 4, 4-5)

c.d.

SYN BOŻY to tytuł nadawany w Starym Testamencie aniołom, ludowi wybranemu, dzieciom Izraela oraz jego królom. Oznacza on przybrane synostwo wprowadzone między Bogiem a stworzeniem jako wyraz szczególnej bliskości.

Gdy więc obiecany Król – Mesjasz jest nazywany „Synem Bożym” (por. 1 Krn 17, 13; Ps 2, 7) to zgodnie z dosłownym sensem tych słów nie musi oznaczać, że byłby On kimś więcej niż człowiekiem. Ale wobec słów Piotra, który wyznaje Jezusa jako Chrystusa, Syna „Boga żywego” (Mt 16, 16) Jezus przedstawia swoje synostwo jako coś więcej niż człowieczeństwo odpowiadając uroczyście: „Nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie” (Mt 16, 17). Już wcześniej Jezus określił się jako „Syn”, który „zna Ojca” (por. Mt 11, 27; 21, 37-38) i który przewyższa samych aniołów (por. Mt 24, 36). Odróżnił również swoje synostwo od synostwa swoich uczniów podkreślając rozróżnienie „Ojciec mój i Ojciec wasz” (J 20, 17).

Ewangelie przytaczają nawet głos samego Ojca, który ukazuje synostwo Jezusa w dwóch uroczystych chwilach: podczas chrztu w Jordanie i w czasie Przemienienia Chrystusa, nazywając Go swoim „Synem umiłowanym” (por. Mt 3, 17; 17, 5), a sam Jezus określa się jako „Jednorodzony” Syn Boga (J 3, 16) potwierdzając w ten sposób swoją wieczną preegzystencję (por. J 10, 36).

Po zmartwychwstaniu Chrystusa Apostołowie wyznają: „Oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy” (J 1, 14).

PAN (Kyrios) oddaje w greckim tłumaczeniu ksiąg Starego Testamentu niewypowiedziane imię: JHWH, pod którym Bóg objawił się Mojżeszowi (por. Wj 3,14). Pan staje się w ten sposób powszechnym imieniem określającym Boskość Boga Izraela (por. KKK 446)

Nowy Testament posługuje się tytułem „Pan” zarówno w odniesieniu do Ojca jak również w odniesieniu do Jezusa, uznanego w ten sposób za samego Boga (por. 1 Kor 2, 8).

Sam Jezus przyznaje sobie ten tytuł, ale w sposób ukryty, gdy dyskutuje z faryzeuszami o sensie Psalmu 110 (por. Mt 22, 41-46), a także bezpośrednio, gdy zwraca się do Apostołów (por. J 13,13).

Przeglądając teksty z ewangelii widzimy ludzi zwracających się do Jezusa, nazywając Go „Panem”, co świadczy o ich szacunku i zaufaniu do Jezusa w oczekiwaniu na pomoc i uzdrowienie (por. Mt 8,2; 14,30). Spotykając się z Jezusem Zmartwychwstałym my sami uznajemy Jezusa jako Pana poprzez adorację Jego ciała w słowach: „Pan mój i Bóg mój!” (J 20, 28).

Tytuł „Pan” często pojawia się w naszych modlitwach np.: „Pan z wami”; „przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa”; „Maran atha (Pan przychodzi), Marana tha (Przyjdź, Panie)” (1 Kor 16, 22); „Amen, Przyjdź Panie Jezu!” (Ap 22, 20).

Wyznawać Jezusa jako Pana, oznacza wierzyć w Jego Boskość. „Nikt … nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego «Panem jest Jezus»” (1 Kor 12,3).

Rozważając wszystkie tytuły Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, chciejmy uznać w Nim naszego jedynego Pana i Zbawiciela, oddając Mu całego siebie. Nie lękajmy się WZYWAĆ Jego imienia, które jest pełne mocy i chwały, i w którym „żyjemy, poruszamy się i jesteśmy”.

(na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego)