Redakcja: Ks. Piotr Gruba i Młodzież

WYZNANIE WIARY CHRZEŚCIJAŃSKIEJ

6. NIEBO I ZIEMIA

            „Wierzę w jednego Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi,
wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych ...”

            Credo stwierdza, ze Bóg jest „Stworzycielem nieba i ziemi”. Wyrażenie „niebo i ziemia” oznacza wszystko, co istnieje – całe stworzenie oraz określa „więź, jaka wewnątrz stworzenia równocześnie jednoczy i rozdziela niebo i ziemię” (KKK 326). Pismo Święte wskazuje na ziemię, jako świat ludzi, a niebo jest „miejscem” Boga: „Niebo jest niebem Pana, synom zaś ludzkim dał ziemię” (Ps 115, 16). Niebo lub niebiosa w Piśmie Świętym mogą oznaczać również firmament: „Niebiosa głoszą chwałę Boga, dzieło rąk Jego nieboskłon obwieszcza” (Ps 19, 2). Słowo  „niebo” wskazuje w końcu „miejsce” stworzeń duchowych – aniołów – które otaczają Boga.

            Bóg stworzył zarówno stworzenia duchowe (aniołów) jak materialne (świat ziemski) z NICOŚCI. W końcu stworzył człowieka, który „złożony z duszy i ciała łączy w sobie świat duchowy i materialny” (Sobór Laterański IV: DS 800).

            Istnienie istot duchowych, nie cielesnych (aniołów) jest prawdą wiary.

            „«Anioł» oznacza funkcję, nie naturę. Pytasz jak nazywa się ta natura? - Duch. Pytasz o funkcję? - Anioł. Przez to czym jest, jest duchem, a przez to co wypełnia, jest aniołem” (św. Augustyn, Enarratio in Psalmos, 103, 1, 15: PL 37, 1348-49).

            Aniołowie są więc w istocie SŁUGAMI i posłańcami Boga. Posiadają rozum i wolna wolę, są stworzeniami osobowymi i nieśmiertelnymi (por. Łk 20, 36; Pius XII enc. Humani generis: DS 3891).

            Aniołowie otaczają Chrystusa – który stanowi centrum świata anielskiego – i NALEŻĄ do Niego: „Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim ...” (Mt 25, 31). Zostali oni stworzeni przez Niego i dla Niego: „Bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone” (Kol 1, 16). Są obecni od chwili stworzenia w całej historii Zbawienia np.: zamykają raj ziemski (por. Rdz 3, 24), chronią Lota (por. Rdz 19), powstrzymują rękę Abrahama (por. Rdz 22,11), prowadzą lud Boży (por. Wj 23,20-23), towarzyszą prorokom (por. 1 Krl 19, 5). Wreszcie anioł Gabriel zwiastuje narodziny Zbawiciela (por. Łk 1, 26-38).

            Życie samego Jezusa – od Wcielenia do Wniebowstąpienia – jest otoczone adoracją i służbą aniołów: „Niech Mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży” (Hbr 1, 6). Strzegą Jezusa w dzieciństwie (por. Mt 1, 20), służą Mu na pustyni (por. Mk 1,13), umacniają Go w agonii (por. Łk 22, 43). Będą również obecni wraz z Nim w czasie Jego powtórnego przyjścia (por. Dz 1, 10-11).

            Kościół od początku swojego istnienia korzysta z posługi aniołów (por. Dz 5, 18-20;26-29). Łączy się z aniołami w liturgii, aby uwielbić Boga W Trójcy Jedynego (Mszał Rzymski, Sanctus) oraz czci pamięć niektórych aniołów (św. Michała, św. Gabriela, św. Rafała, Aniołów Stróżów).

            Życie każdego człowieka – od chwili poczęcia aż do śmierci (por. Mt 18, 10; Łk 16, 22) jest otoczone opieką i wstawiennictwem aniołów. „Każdy wierny ma u swego boku anioła jako opiekuna i stróża, by prowadził go do życia” (św. Bazyli Wielki, Adversus Eunomium, 3, 1: PG 29, 656B). W ten sposób człowiek już na ziemi uczestniczy we wspólnocie aniołów i ludzi, zjednoczonych w Bogu.

            Stworzenie świata widzialnego przedstawione jest w Piśmie świętym jako dzieło sześciu dni Boskiej „pracy”, która kończy się „odpoczynkiem” siódmego dnia (Rdz. 1, 1-2 i 4) i został wydobyty z NICOŚCI słowem Boga. O każdym z dzieł „sześciu dni” jest powiedziane: „A widział Bóg, że było dobre”. Sobór Watykański II stwierdza: „Wszystkie rzeczy bowiem z samego faktu, że są stworzone mają własną trwałość, prawdziwość, dobroć i równocześnie własne prawa i porządek” (konst. Gaudium et spes, 36). Wszystkie stworzenia – każde na swój sposób – odzwierciedlają promień nieskończonej dobroci i mądrości Boga:

ñ  nie istnieje nic, co nie zawdzięczałoby swego istnienia Bogu Stwórcy;

ñ  każde stworzenie posiada swoja własną dobroć i doskonałość;

ñ  stworzenia są współzależne (żadne ze stworzeń nie jest samowystarczalne, lecz zależą od siebie, by uzupełniać się, służyć jedno drugim);

ñ  piękno wszechświata wyraża się w porządku i harmonii wynikającej z różnorodności bytów i  związkami między nimi i jest odbiciem nieskończonego piękna Stwórcy;

ñ  istnieje hierarchia stworzeń wyrażona przez porządek „sześciu dni”, który przechodzi od tego, co mniej doskonałe do tego, co bardziej doskonałe: „Jesteście ważniejsi niż wiele wróbli” (Łk 12, 7); „O ileż ważniejszy jest człowiek niż owca” (Mt 12, 12);

ñ  człowiek jest szczytem dzieła stworzenia (por. Rdz 1,26) co wyraża Pismo Święte poprzez oddzielenie stworzenia człowieka od stworzenia innych stworzeń;

ñ  istnieje solidarność między wszystkimi stworzeniami, bo wszystkie mają tego samego Stwórcę i wszystkie są skierowane ku Jego chwale „Pochwalony bądź, Panie z wszystkimi Twoimi stworzeniami ...” (św. Franciszek z Asyżu, Cantico delle creature)

            Szabat jest końcem dzieła sześciu dni, dniem świętym, dniem odpoczynku po ukończeniu dzieła stworzenia. Dla nas, chrześcijan zajaśniał jednak nowy dzień – dzień ósmy; dzień Zmartwychwstania Chrystusa. Siódmy dzień kończy pierwsze stworzenie. Ósmy dzień zaczyna nowe stworzenie. W ten sposób pierwsze stworzenie odnajduje swój sens i szczyt w nowym stworzeniu w Chrystusie (por. KKK 349).

            Kościół uczy nas szacunku do stworzeń, w którym wyraża się uwielbienie samego STWÓRCY. My, chrześcijanie, winniśmy rozważyć, czy wyrażamy szacunek do Stwórcy i Jego stworzenia zarówno poprzez pracę jak i wypoczynek. Prośmy Boga Stwórcę Wszechświata, abyśmy potrafili uwielbić Go zarówno w naszej pracy, jak i poprzez świętowanie każdej niedzieli.

(na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego)