Redakcja: Ks. Piotr Gruba i Młodzież

WYZNANIE WIARY CHRZEŚCIJAŃSKIEJ

3. OJCIEC

                „W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” (Mt 28, 19)

\

                Wzywanie Boga jako „Ojca” jest znane w wielu religiach. Bóstwo często było i jest uważane za „ojca bogów i ludzi”. W Izraelu Bóg jest nazywany Ojcem, ponieważ jest Stwórcą świata (Pwt 32, 6) oraz z powodu Przymierza i daru Prawa danemu Izraelowi, Jego „synowi pierworodnemu” (Wj 4, 22)

                Określając Boga imieniem „Ojciec”, wiara nasza wskazuje na Tego, który jest pierwszym początkiem wszystkiego, a zarazem wskazuje nam Jego miłość i troskę, obejmującą wszystkie swoje dzieci.

                Jego ojcowska troskliwość może być wyrażona w obrazie macierzyństwa. „Jak kogo pociesza własna matka, tak Ja was pocieszać będę” (Iz 66, 13a) Język wiary czerpie więc z doświadczenia ziemskich rodziców, którzy w pewien sposób są dla człowieka przedstawicielami Boga. Bóg przekracza jednak ludzkie rozumienie płci. Nie jest ani kobietą, ani mężczyzną, jest Bogiem. Przekracza więc ludzkie ojcostwo i macierzyństwo, bo nikt nie jest ojcem, tak jak Bóg (2779).

                Jezus objawił nam, że Bóg jest Ojcem w niezwykłym sensie, bo nie tylko jako Stwórca, lecz

jest On wiecznie Ojcem w relacji do swojego jedynego Syna: „Nikt nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić” (Mt 11, 27).

                W oparciu o tę relację Ojca z Synem Apostołowie wyznają Jezusa jako Słowo, które na początku było u Boga i jest Bogiem (J 1, 1) jako „obraz Boga niewidzialnego” (Kol 1, 15) jako „odblask Jego chwały i odbicie Jego istoty” (Hbr 1,3).

                W ślad za nimi, zgodnie z Tradycją Apostolską, Kościół wyznał w 325 roku na pierwszym

soborze powszechnym w Nicei, że Syn jest „współistotny Ojcu”, czyli że jest z Nim jednym Bogiem. Drugi sobór powszechny w Konstantynopolu (381 rok) zachował to wyrażenie w swoim sformułowaniu Credo nicejskiego i uznał, że wierzy w „Syna Bożego Jednorodzonego, który z Ojca jest zrodzony przed wszystkimi wiekami, Bóg z Boga, światłość ze światłości, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego, zrodzony a nie stworzony, współistotny Ojcu” (DS 150).

                Przed swoją pascha Jezus zapowiada Rzecznika, Ducha Świętego, który działa od początku stworzenia (Rdz 1, 2), który „mówił przez proroków” (Credo Nicejsko-konstantynopolitańskie) i który będzie z uczniami, aby doprowadzić ich do „całej prawdy” (J 16, 13). W ten sposób Duch Święty został objawiony jako odrębna Osoba Boska w relacji do Ojca i Syna. Posłanie Osoby Ducha Świętego do całego Kościoła po uwielbieniu Jezusa, objawia nam w pełni tajemnicę Trójcy Świętej. Duch święty objawia się nam więc jako Trzecia Osoba Trójcy, Bóg równy Ojcu i Synowi, który wraz z „Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę” (DS 150). Duch Święty jest zarazem Tym, który objawia nam Ojca i Syna.

                Gdy wyznajemy wiarę w Ojca, czynimy to w relacji do Syna i Ducha Świętego. Objawiona prawda o Trójcy Świętej sformułowana przez Kościół w ciągu pierwszych wieków jako dzieło pierwszych soborów pomaga nam zbliżyć się do Ojca poprzez jedność Trzech Osób. Dogmat Trójcy Świętej pogłębia nasze rozumienie wiary:

• Trójca jest jednością. Oznacza to, że nie wyznajemy trzech bogów, ale Jednego Boga w trzech Osobach, z których każda jest całym Bogiem;
• Osoby Boskie rzeczywiście różnią się między sobą. „Bóg jest jedyny, ale nie jakby samotny” (Fides Domasi: DS 71). Osoby różnią się między sobą relacjami pochodzenia: „Ojciec jest Tym, który rodzi, Syn Tym, który jest zrodzony; Duch Święty Tym, który pochodzi” (Sobór Laterański IV – 1215: DS 804);
• Osoby Boskie pozostają we wzajemnych relacjach, gdzie Ojciec jest odniesiony do Syna, Syn do Ojca, Duch Święty do Ojca i Syna, ale rozważając relacje wierzymy w jedną naturę czyli substancję.

                Święty Grzegorz z Nazjanzu pisze o Trójcy Świętej: „... Nieskończona współnaturalność Trzech nieskończonych. Cały Bóg w każdym z osobna ... Bóg Trójjedyny ujmowany jako całość … Nie zacząłem jeszcze myśleć o Jedności, a już Trójca ogarnia mnie swoim blaskiem. Nie zacząłem jeszcze myśleć o Trójcy, a już obejmuje mnie Jedność …” (Orationes, 40, 41: PG 36, 417)

                Wszystkie dzieła Boże pozwalają nam poznać właściwości Osób Bożych oraz ich jedną naturę. Całe życie chrześcijańskie jest wspólnotą (komunią) z każdą z osób Bożych, bez jakiegokolwiek ich rozdzielania. Oznacza to, że kto idzie za Jezusem czyni to, bo pociąga go Ojciec (J 6,44), a Duch daje poruszenie (Rz 8,14).

                Celem działania Bożego (ekonomii Bożej) jest wejście stworzeń do doskonałej jedności Trójcy Świętej (J 17, 21-23). Jesteśmy już teraz wezwani, aby być mieszkaniem Trójcy Świętej: Jezus powiedział „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać” (J 14, 23).

                Niech nasze wyznanie wiary w Boga Ojca będzie zaproszeniem Boga w Trójcy Jedynego do naszych serc, abyśmy wraz z Bł. Elżbietą od Trójcy mogli wyrazić pragnienie: „Napełnij pokojem moją duszę. Uczyń z niej swoje niebo, swoje umiłowane mieszkanie i miejsce swego spoczynku” (Modlitwa).

(na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego)